Rake Klappen

In het kolkende Madison Square Garden hangen de vechters hijgend in de touwen; Robert Mueller, speciaal aanklager en Donald Trump, president van de Verenigde Staten. Dit is al de 14e ronde en hoewel de mannen elkaar steeds meer en steeds gemener pijn doen, lijkt er maar geen winnaar uit deze freefight te komen. Dat maakt het publiek niets uit; dat raakt steeds meer opgefokt en schreeuwt om bloed, geweld en spektakel. En een spektakelstuk was het tot nu toe zeker.

Tekst: Micha Götz
Illustratie: Ellen Hooghoudt

Op de voorste rijen de crème de la crème van de internationale politiek. Links naast Hillary Clinton zit een opgetogen Trudeau in indianenpak als een kind zo blij in zijn handen te klappen. Aan haar rechterhand een grimmig kijkende Obama. Aan de overkant van de ring een tevreden Erdogan naast Frans Timmermans, die een onwaarschijnlijk grote doos popcorn zit leeg te eten, en daardoor het gevecht nauwelijks volgt. Iets verderop zit Kim Jong-Un het allemaal prachtig te vinden en met een Amerikaans vlaggetje te zwaaien.

De eerste rondes waren duidelijk voor Mueller, die het verrassingselement steeds in zijn voordeel benutte en Trump pakte op zijn zwakste punten: zijn ijdelheid en zijn ongeduld. Na een ronde of vijf begreep Trump dat hij moest ophouden naar bekenden te zwaaien, of tussen de rondes tweets te versturen, als hij dit gevecht wilde overleven. Trumps Russische coach had hem op het hart gedrukt om initiatief te nemen, en dat werkelijk alle, maar dan ook alle middelen geoorloofd waren.  John Brennan, oud-CIA-directeur en coach van Mueller, had zijn pupil geïnstrueerd om Trump voortdurend uit zijn evenwicht te halen – hij zou op termijn dan vanzelf omvallen.

‘Zeg Bob,” hijgt Trump, “hoelang gaan we hier eigenlijk mee door?”

Daarna was het gevecht evenwichtiger geworden. Trump had Mueller bijna gestrekt gekregen door “Hi, Hillary!” te roepen. Mueller had even dociel omgekeken en Trump greep zijn kans. De hoektand van Mueller landde met een fraaie boog precies in de schoot van een zichtbaar genietende Hillary Clinton, die het object dankbaar bekeek, het in een zwart-wit geblokt zakdoekje wikkelde, en opborg. Die ronde, en de drie daarna, waren duidelijk voor Trump, hoewel CNN dat anders zag en Mueller tot winnaar uitriep. Mueller had Trump weer teruggepakt door in de negende ronde “Je approval rating is gedaald!” te roepen waardoor Trump even uit zijn concentratie was gehaald. Mueller had een verwoestende nierstoot uitgedeeld. De president had kokhalzend naar lucht gehapt en werd gered door de bel.

Na dertien rondes was het beste er wel af. Waar de verbale schimpscheuten eerst verrassend, subtiel en gelaagd waren geweest, was de wedstrijd nu verworden tot een ordinaire scheldpartij. Mueller bleef aanvallen met “Russenvriendje” en deelde dan een linkse directe uit. waarop Trump reageerde door “Fake News” of “You’re fired!” te roepen en daarmee de ongecoördineerde klappen van Mueller met gemak af te weren.

En nu, in ronde veertien, hangen de mannen bezweet en kapot in de touwen.

“Zeg Bob,” hijgt Trump, “hoelang gaan we hier eigenlijk mee door?”

“Ik heb eerlijk gezegd geen idee”, zegt een uitgeputte Mueller. “Dat moet je aan de eerste rij vragen; díe betalen hiervoor. Eindeloos, als het aan hun ligt. Tot jij of ik omvallen.”

“Ik val niet om”, zegt Trump vastberaden.

“Ik ook niet”, antwoordt Mueller. Even kijken de mannen elkaar aan met iets van sympathie.

“Zeg, wordt er nog gevochten, stelletje pussys”, klinkt ineens de schelle stem van Hillary Clinton vanaf de eerste rij.

“Je hoort het,” zegt Mueller, “we moeten door. Smerige landverrader!”

“Moet jij nodig zeggen. Al jouw vriendjes zijn ontslagen! Sad!”

“Nog atoomgeheimen verkocht aan de Russen?” brult Mueller.

“Kan niet. Hadden jullie al gedaan en ons uranium verkocht. Ben je zeker vergeten”, bijt Trump hem toe.

Dan klinkt de gong en sjokken de mannen weer naar hun hoek.