Jeugdsentiment

De werkelijkheid is vaak vreemder dan fictie. Ik heb al vaker in mijn leven meegemaakt dat ik vertelde wat me nou weer allemaal overkomen was – ik schijn daar een soort talent voor te hebben – en de reactie was dan vaak: jáá hoor Götz, tuurlijk. 

Neem nou deze week. Een smerige griep knuppelde mijn vrouw neer tot een kermend zielig hoopje mens met torenhoge koorts, overal pijn en een en al snot en kuch. Een vieze, zorgwekkende blaf. De full wrath daarvan is goddank op mij afgeketst – met twee daagjes stevig doorkoortsen was het bij mij wel klaar. Ik mocht deze gore griep in zijn volle glorie gewoon niet krijgen. En zie. Sterker nog: misschien voelde ik me vandaag misschien wel beter dan daarvoor. Heb ik tijdelijk mijn lijf schoongebakken – zoals je je gore barbecuerooster schoongrillt, de eerste BBQ van het jaar?

Hoe dan ook: ik heb zaterdag een echt schitterende musical van Gaby bekeken en intern was dat tranen met tuiten. Want hoe vaak zit je als ouder niet naar goedbedoelde kutstukjes te kijken op een school, terwijl je denkt: wat doe ik hier in Jezusnaam? Maar dit was echt een fijne, goede, kleurrijke en goed getimede voorstelling: beroepszeikerd Micha had eens niets te emmeren. Er zat natuurlijk ook iets anders onder: nu is het een enorme luxe om je prachtige dochter temidden van zo’n ontploffing van talent en plezier te zien. Het is niet meer gratis. Deze moeilijke gedachte kreeg ik zelfs met mijn meest Oost-Duitse onderdukkingsmechanismes niet klein. Gelukkig was het einde heel ontroerend (echt) en gelukkig was Max – die ook mee was – door het stuk autonoom ontroerd geraakt, dus kon ik ontroering binnenlaten.

Mijn vrouw liep onderwijl de zaal in en uit in verschillende stadia van verstikking – die krijgt nu een kuurtje want die zorgwekkende blafkuch verdient inderdaad nogal zorg. We dachten eerder aan Pleuritis voor de humor: dat je als echtpaar dan een kankerlijer en een pleuriswijf bent. Het betere Rijnmond-werk zeg maar. Een typische double dip bij een griep. En – uiteraard, je kan erop wachten – vandaag viel Gaby dan om, waarmee het patroon zich voortzet dat vooral ik degene ben die boodschappen haalt, kookt en zorgt dat er nog een gezin draait. Terwijl ik dacht dat in mijn situatie naakte slavinnen mij – met goedkeuring van moeder de vrouw – koelte zouden toewuiven met pauwenveren, zachtjes mijn rug masserend, met de Goldberg Variationen voorzichtig op de achtergrond. Maar op de achtergrond klinkt toch vooral het gestamp van de wasmachine, want het leven gaat gewoon door.

Proefnotities

Morgen mag ik weer de tunnel in, en dit keer ook nucleair. De dag van vandaag staat dus in het teken van het innemen van de eerder genoemde “Telebrix” en dat spul laat zich als volgt omschrijven:

Al bij de eerste slok weet je het: dit kan onmogelijk natuurlijk zijn. En dat is het dan ook niet. Verschillende chemische elementen buitelen speels door de mond en eisen ieder hun plek waarbij je je steeds afvraagt wat het zo ontroerend maakt: is het de ziltige jodiumsmaak die een duet aangaat met het kunstmatige zoetje? Of de zachte slijmerigheid die zich alleen laat voelen door het spul heen en weer door de mond te walsen? En dan ontrolt zich achter in de mondholte een orgastische explosie van meerdere, niet nader te duiden chemische elementen die dartelend en guitig om beurten om aandacht vragen. De astingerende afdronk is subliem: wat je je ooit herinnerde als tong ligt willoos en gevoelloos in je onderkaak te wachten op nóg zo’n shot Telebrix. Voor elk kind dat is opgegroeid in de Regio Rijnmond is dit een sentimental journey van jewelste. Voor iedereen die daar niet is opgegroeid: rot voor je. Echt jeugdsentiment verloochent zich niet. Leve de Botlek!

Vroeger kon je bij de Makro een witte plastic 10-literjerrycan met jenever kopen van het merk ‘Jenever’. Daarvan wist je ook zeker dat geen enkel element dat daarin zat ooit het daglicht had gezien. Ook dat was 100% pure Botlek, alleen voor kenners. Bij voorkeur lauw te drinken. Maar ik durf het gewoon te zeggen: Telebrix is beter.