And now: wie weet

Al enige weken chemo-loos door het leven gaand hervind ik stukje bij beetje energie die er niet meer was. Dat opveren gaat volgens het model twee stappen vooruit, één achteruit en noopt dus tot voorzichtigheid maar heel langzaam en gestaag lijkt alles weer normaal te worden. Pijntjes hier & daar accepterende, want er zal gerust het een en ander kapot zijn.

De afgelopen week ben ik voor het eerst weer eens op bezoek geweest bij de Oudste Vriend. Ik was in geen vijf maanden meer mijn huis uit geweest anders dan bezoeken aan artsen, ziekenhuizen, soms het werk en heel soms schoonmama. Maar dat was het. ‘Gewoon’ sociaal contact was toch vooral ontvangend, op die manier onderstrepend dat er iets fundamenteel niet in orde is. De week ervoor was ik Man Alleen geweest: De meisjes waren een week weg naar Buitenkunst, wat mij in de gelegenheid stelde om – ook voor het eerst in maanden – eens goed voor me uit te fermenteren, zonder onder de – terechte – loep te liggen van familie, vrienden, artsen, kennissen, casemanagers, werk en wat dies meer zij. Even helemaal niets.

Dat was nodig. Het privacyminnend mens dat ik ben is er weliswaar aan gewend geraakt om permanent in de gaten gehouden te worden, maar een weekje onder de radar vertoeven: héérlijk. Energetisch opkrabbelende heb ik de rotte delen van het buiten-houtwerk van mijn huisje gerepareerd in sessies van een uur. Een beetje geschuurd en geverfd. Alles héél kalm. Ik ben naar Hilversum gegaan om te horen wat mijn nieuwe functie is geworden (en lo and behold: ik ga iets nieuws doen én ga met de buitenwereld praten! Blijdschap!), heb mijn arts gesproken die vaststelde dat ik me keurig herstel na de laatste chemo en vooral: daar nadert De Eindscan.

Dat is natuurlijk een eng dingetje. Het is niet zo, dat ik me ‘herboren’ voel op dit moment en er schrijnt en pijnt soms nog van alles. Dat kan van alles zijn, dus ook gewoon chemische schade. Die nucleaire eindscan is de 29ste augustus en de 31ste word ik gebeld met het resultaat. Je zou zonder onnodig drama kunnen stellen dat dat toch wel een moment-van-de-waarheid-achtig-iets is waar ik met gemengde gevoelens naartoe leef.

Doende dat, pik ik de dagelijkse dingetjes heel voorzichtig weer op, terwijl ik het zachte, donkerbruine vilt aai dat zich op mijn Voorheen Kale Kop manifesteert. Donderdag meld ik me voor het eerst weer ‘echt’ op het werk. Morgen ga ik eens (kort) op bezoek bij een Andere Vriend. En zo, langzaam, normaliseert er van alles en hoop ik dat die wolken die ik in de verte zie hangen gewoon netjes en zoals bedoeld de andere kant op drijven zodat ik onder de blauwe lucht met een glas koude rosé in de hand me kan focussen op de ’totale remissie-party extravaganza bonanza’ die ik dolgraag organiseer ter meerdere eer en glorie van: mezelf.