De eindscan
Maandag werd ik opnieuw ontvangen op de nucleaire scanafdeling van mijn vaste hang-out in Utrecht. Dat is een aparte afdeling van het scan-gebeuren waar je door allemaal loden deuren heengaat en waar er maar twee (in plaats van ‘tig) wachtruimtes zijn.
Je wordt daar zoals gewend werkelijk stipt op tijd ontvangen door dezelfde spierwitharige soepele broeder die mij 5 maanden geleden ook ontving. Alleen had ik toen nog een baard en vies lang artistiek haar – en nu slechts wat stoppels. Zijn haardracht was ongewijzigd gebleven. De bordjes op de plee met het verzoek om zittend te pissen in verband met nucleaire spetters (echt) ook. Het haar van die broeder was zo wel wit genoeg, dacht ik.
Weer kwam ik in de tandartsstoel in de relax-stand. Telebrix is goddank afgeschaft, dus nadat mijn persoonlijke mini-kerncentrale was binnengereden en toegediend, diende ik mij van werkelijk elke activiteit te onthouden (mijn tweede natuur) – de nucleaire suikers mogen alleen naar plekken waar er iets raars aan de hand is. Elke spierspanning vraagt suikers dus: niet bewegen. Niet denken, niet lezen, niets. Mediteren onder gedimd licht, wetende dat dit het moment van de waarheid gaat zijn.
Hoop en vrees
Had ik er vertrouwen in? Geenszins. Ik heb in mijn traject geleerd helemaal nergens rekening mee te houden én dat wat je voelt geen enkele correlatie heeft met wat er feitelijk aan de hand is. Dus ik rekende nergens op en liet me, na een uurtje zeer diep mediteren, willoos 24 minuten lang door die elektronische donut schuiven en dat was het.
En dan het wachten. Er gaat dan niet eens zo heel veel door je heen. Met alle scenario’s heb je al een keer afgerekend, je houdt alles voor mogelijk, hebt alles doordacht, bent op alles mentaal voorbereid en wordt dus middeleeuws in die zin, dat je er de hele tijd van doordrongen bent dat je sterfelijkheid wel érg dichtbij komt.
Ik heb meegeleefd, hoewel ik natuurlijk nooit kan voelen en ervaren wat jij hebt doorstaan de afgelopen maanden, en ben oprecht heel, heel erg blij voor je! Geniet van het leven!!!
XXX
Heb zojuist, zeer tegen mijn gewoonte, een royale cigaar aangestoken aan de kaars die ik brandde op de goede afloop. Deze afloop!
Van harte gelukgewenst met de happy landing, Micha. Morgen gewoon weer een goede kater, en daarna dóór met je Leven. Leb’ wohl!! Dolblij, Nico
Nico, ik sigaar met je mee. Er is vóór mijn chemo’s door een zeer, zeer oude vrind een zeer, zeer grote sigaar afgeleverd en die had ik bewaard voor vandaag – en de brand is er ook ingegaan. De sigaar leeft nu weer in zijn koker want zo’ enorme Dominicaanse staaf krijg ik niet weg in een etmaal. Maar zelden heb ik een terechtere sigaar gerookt. Ik gooi er weer de fik in. What a ride….
Wat je noemt een opsteker, Micha. Nog vele jaren, en vele cigaren!
Het heeft wel mooie proza opgeleverd. Toch maar niet nog een keer doen. Kan je nu weer gaan denken over wat je later wil worden. Schrijver misschien?
Sorry, naam vergeten in te vullen
yeeeehaaaa! Superdesuper! Wat een ontzettend fijn nieuws. Mijn hart maakt een sprongetje want dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Wanneer drinken we een biertje op een terrasje in Delft?
De gedroomde ontknoping. Drama in de orde ’74 of ’78 maar dan eerlijker. Een aanzet tot cigaren – en champagne kennis. Het moest niet anders. Het kon ook niet anders. Een uitzinnig publiek. Opluchting alom. Hossen bij Humberto. Pathfinder safely landed! Ik ben erg opgelucht.
Maar laat de wereld nu niet in lege vertwijfeling achter. Mijn dagen hebben recht op nog meer sardonie en beschouwingen. U hoort te publiceren mijnheer!
In ieder geval nog een apotheose. En dan een wending in de orde grootte van een radioactieve spinnenbeet of ten minste een mailtje van Stan Lee ofzo. Wat dacht je van fictie vanaf nu?
Hoe ga je dat doen met signeren? Heb je al een manager? Ik heb het even niet druk nu. “Tsja Mathijs, wat moet ik zeggen.”
Van harte gefeliciteerd met de rest van je leven!