Gordels vast
Vanochtend heb ik dan het Grote Intakegesprek Chemotherapie gekregen van dezelfde lieve en moederlijke mevrouw wier vingers ik eerder, op de dag der beenmergpunctie, tot pulp had geknepen. En het is nogal een verhaal zeg. En ik had me er al heen gesleept want zo goed als ik me zaterdag voelde, zo verrot was ik de dagen erna.
Dat blijkt ook normaal te zijn. De een heeft er wel duidelijk last van, de ander weer niet maar het verbaasde de mevrouw helemaal niets. Hoe dan ook; een stortvloed van informatie komt je kant op, rijkelijk gelardeerd met klappers, boekjes, folders en wat dies meer zij, met daarin (soms overlappende) informatie. Over de schok. En de mentale gevolgen. En hoe erg het wel niet is. Maar ook gewoon eerlijk; wat zijn de opties? Hoe lopen dingen? Een heleboel om te lezen en te verteren en daar zullen we nog wel eens op moeten terugvallen.
De instructies komen eerst: wanneer wel en wanneer niet aan de alarmbel gaan hangen – en welke alarmbel. Dan de meest voorkomende gevolgen van de kuur; kapotte slijmvliezen in mond & darm, problemen met bloedstolling en vatbaarheid voor infecties. “Gewoon niet op drukke momenten boodschappen gaan doen – en daarna meteen je handen wassen” adviseerde ze. En haaruitval natuurlijk. En ongeveer alles kan stuk. Kan. Maar hoeft niet.
De boekjes gaan iets verder: hygiënische leefregels die zelfs in de propere jaren ’50 als strikt gezien zouden worden, een soort zwangerschapsdieet (geen rauwe dingen, geen rauwmelkse kazen, dat soort dingen) en de tip zoveel mogelijk vet en suiker en eiwit binnen te krijgen. ‘U moet uw boterham of cracker royaal met margarine of boter besmeren’ staat ergens te lezen en dat doet me denken aan hoe wij ooit, 18 jaar geleden, Max moesten bijmesten na een dubbele oorontsteking; veel room hoort daar ook bij. Mag, nee: moet.
Vermoeidheid
Ik blijf het merkwaardig vinden om te voelen hoe dit gedoe de energie uit je trekt. Ik heb zelf een los boekje ‘Vermoeidheid bij kanker’ gekregen en daar staat – tussen veel toegegeven onbekendheid – ook mijn eerdere gevoel dat de suikers dáárheen getrokken worden in plaats van naar mijn normale systeem. Ik zie nog niet in wat betere en minder goede dagen veroorzaakt. Sowieso alcohol; dat verdraag ik op dit moment helemáál niet. Gek genoeg, geoefend drinker die ik ben, interesseert het me geen reet op dit moment en drink ik net zo lief water of sap. Maar suiker lijkt mij nu ook verdacht; ’s avonds zoet snoepen lijkt de volgende dag pay-back time. Vandaag probeer ik eens zowel alcohol- als suikerarm door te brengen; ’s kijken hoe ik me dan morgen voel (en of ik me (alleen) naar de Arbogast gesleept krijg).
Het wordt er natuurlijk niet gezelliger op, maar er is hoop: ergens in de boekjes was een hoofdstukje gewijd aan medicinale wiet; dát moet ik hebben. Schijnt goed te werken tegen die pijn én het bevordert je eetlust, want ook dié gaat eraan, de week na de chemo. Want dan komt de trein pas voorbij begreep ik vandaag. Die chemoweek zelf sta je stuiterend van de prednison maniakaal brullend de cavia van de buren te wurgen. Minstens. Daarna is alles stukgemaakt, en moet je opveren. En daar wordt het lastig.
Het gaat beginnen. Laten we hopen dat ’t allemaal de moeite waard blijkt.
Over arbogast gesproken, dat is een topmerk in de internationale hengelarij! Met bekende producten als de “Buzz Plug”. Ik verzin het niet… http://www.arbogastlures.com/
‘Arbogast’ is óók de naam van de Private Investigator die in de Hitchcock ‘Psycho’ met een mes in zijn voorhoofd eindigt en de trap af flikkert.
Ha Micha,
Heb net linzensoep met volle Griekse yoghurt in je keuken achtergelaten.
Als je morgen vervoer nodig hebt, meld t even ok.
Machteloos gevoel aan alle kanten…………….keep on going Micha
Dank je Marian. En alvast sorry voor je cavia.
Afgelopen vrijdag reden we het Paasweekeinde in over de A12. Bij het passeren van de afslag naar Bodegraven hebben we met z’n allen hard en intens: “Micha wordt beter!” geroepen…
Keep it up!
Het gaat beginnen. En HET GAAT LUKKEN! Als een raket uit de raclette, wilt U?
Waarom staan op die folders altijd oude mensen? Of ge je er zometeen zo uitzien?
Haar is toch al zoooooo 2015!
Haar is totally overrated
De afspraak bij de Arbo BoBo kan de baas afzeggen voor je. Dat is namelijk de Klant. Baas moet wel binnen 6 weken een plan met je maken ter re-integratie en daar heeft hij de “Probleem Analyse en Advies” van de Arbo BoBo voor nodig en die heeft jou daar voor nodig (hoe gaat het nu met u?). Wet Poortwachter blablabla.
Uit dit Blog blijkt naast enig gevoel voor Sardonie dat je veel werk maakt van je herstel. Immers je zorgt ermee dat je geestesgesteldheid wordt gediend (ie. goed voor het herstel). Bovendien verklaar je dat de Arbo in ieder geval als pen-pall fnuikend is. Iedereen weet dat persoonlijk contact met Arbo BoBo’s vaak zorgvuldig meewerkt aan uitzichtloosheid en moedeloosheid (ie. slecht voor het herstel).
Is er misschien een alternatief? Baas, als u meeleest, u betaalt. En wie betaalt bepaalt.
Je moet nu even concentreren op de martelingen en eventueel ijzig sarcasme als je aan het tafeltje van de Arbo Bureaucraat gaat zitten.
Niet te kwaad worden jongen. Jij maar ziek zijn en alle B’s maar Boekhouden zeker; bleurt op…