Nog twee te gaan. Ineens begin ik me te realiseren dat ik er bijna ben. Vanochtend was ik bij de immer vaderlijke hematoloog om te overleggen over mijn schema. Er is natuurlijk met Botlek IV geschoven omdat ik ineens koorts kreeg. In de verte lonkt het huisje in de bergen dat we, vlak voordat Het Gedoe begon, verstandig (dachten we) geboekt hadden. En verdomd: ik ga het waarschijnlijk nog redden ook.

De eerste oncoloog had me nog gezegd dat ik die vakantie “sowieso kon vergeten”. Maar ja: zij had ook mijn lymfoom over het hoofd gezien – die zal er wel vaker naast. Dus voelt het als een overwinning als we het ook feitelijk redden. Maar het wordt mooier: waar we er eerst nog van uit gingen dat ik, na mijn (familie-) bezoek aan Die Schweiz, nog één gezellig chemisch kuurtje ging doen is de timing nu zo gedraaid, dat ik er dan helemaal klaar mee ben. Ik zal dan, cellulair geheel vernieuwd, mijn geliefde Tessiner Alpen heilzaam op me in kunnen laten werken zonder de gedachte dat ik chemisch alsnog in elkaar getrapt zal worden als ik thuiskom. Dat schept moed.

Even slikken

Maar niets is gratis in mijn gedoe. Er heeft zich een ritme uitgekristalliseerd in mijn chemische wereld en dat ziet er als volgt uit:

  • week 1: Aftanken, prednisonoverdosis, onwerkelijk stuiteren
  • week 2: De Grote Dreun, in mekaar klappen, cavia’s wurgen
  • week 3: Het Fijne herstel, je weer mens voelen, opbouwen en terug naar 1.

Week 3 is de week die me erdoor sleept elke keer. De week waarin je je weer een mens voelt en geen kankerpatiënt. Vanochtend begreep ik dat er in de medische wereld gesteggeld wordt over de vraag of je CHOP-kuren nou in 2 of in 3-wekelijkse periodes moet geven. In elk geval géén 4 weken. Dus worden de komende, laatste twee Chemofeestjes in elkaar gedrukt tot tweewekelijkse sessies. Oftewel: Geen Fijn Herstel tussen chemo 4 en 5 en 6. En ik ben fysiek natuurlijk al een tikje uitgewoond geraakt, dus dat wordt even de kiezen op mekaar en niet twatten.

Dat ’tikje uitgewoond’- zijn voel ik nu bijvoorbeeld: aan het einde van week 2 merk ik op te klaren, maar als ik de tuin inwandel ben ik meteen buiten adem. Klopt ook met het bloedbeeld: te weinig rode bloedlichaampjes, lage hematocriet en zo nog wat duidelijke aanwijzingen waarom ik me soms wat minder voel. Moesten we niet over zeiken. Gewoon boodschappen doen en tussendoor op een paaltje uitblazen als een oude man.

Land in zicht

Maar in de verte, daar nadert toch echt het einde. Althans: van deze periode en hopelijk van deze ziekte. En we beginnen ons dat allemaal te realiseren en, zoals dat gaat, laat je dan ook voorzichtig meer emotie toe; we zijn natuurlijk allemaal behoorlijk uitgehold geraakt door Het Gedoe, al het gehannes en al de spanning die ons gezin trof. Maar deze wedstrijd – want dat is het tóch – ga ik winnen. Dat betekent dat ik ook in de laatste minuut géén treffer tegen wil krijgen. Het regime zal dus nóg strenger moeten worden voor mezelf, alle verloven moeten worden ingetrokken, alle teugels aangehaald en alle schouders er weer onder.

En dan welverdiend mijn familie bezoeken (wel jammer dat ik voor een familiebezoekje 1000 km moet rijden maar dat is een luxeprobleem). De kaars bekijken die in de Madonna del Sasso voor me brandt, elke dag. En dan zal, langzaam, de opgebouwde spanning er wel uit komen denk ik. Of niet. Als ik maar aan mijn teergeliefde ‘Steitisch’ onder de pergola met een glas wijn kan ouwehoeren met mijn familie in onze rare mengelmoes van Italiaans en Schwiiiiizerdüüütsch – dan kan ik zeggen: déze slag is gewonnen.

En dáár verheug ik me nou op.

6 antwoorden
    • Micha
      Micha zegt:

      Hi Ad,

      ja, nee, tussen de kuchende reutelende vliegtuigpassagiers opééngepakt zitten te wachten in een stalen buis van een paar meter doorsnede waarvan de airco voor het laatst in 2014 is schoongemaakt lijkt mij geen goed idee. Maar link- of rechtsom: we komen er wel!

      Beantwoorden
  1. Marijtje
    Marijtje zegt:

    Dat kan ik me heel goed voorstellen! Ik zie jullie al zitten met mooie vergezichten als decor. Je hebt me wel steeds nieuwsgieriger gemaakt naar de plek, je familie, de verhalen. Dus als je na Het Gedoe nog schrijflust hebt…

    Beantwoorden
  2. Hans Paternotte
    Hans Paternotte zegt:

    …en wij met jou waarbij ik je dan wel verplicht een vervolgonderwerp te kiezen om jouw schrijverstalent niet in de kiem te scoren. Ik ben er aan verslaafd geraakt.

    Beantwoorden
  3. Ann
    Ann zegt:

    Lieve Micha Wij wensen je (jullie) die wel verdiende vakantie in de Zwitserse Bergen van harte toe. Hartelijke groeten uit de Franse Alpen.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.