Dialogue Intérieure

Van 0 naar 100 en weer naar 0. Chemisch worden volgepompt en weer wachten. Hoewel je denkt te weten hoe het gaat, gaat het elke keer toch anders, dus als er één constante is aan te wijzen, dan is het de verandering van de fall-out van een Botleksessie.

Alleen doen

Ik zit nu midden in de dagen dat ik alles medicijn-loos alleen moet doen en pas dan merk je weer dat er willens en wetens van alles kapot is gemaakt. Er ontspint zich een intern gesprekje en dat gaat ongeveer zo:

[de bel gaat: ding-dong]
[MG in ochtendjas doet een beetje onzeker open]

“Goedemiddag, afdeling Schadebeheer en -Herstel. Wij begrepen dat er klachten waren? Alweer? Mogen we even rondkijken? Aahhhh, juist, we zien het al; herhaal-schade. Meneer Götz: we zien dat uw sneldelende cellen nou alwéér kapot zijn. Zeg, we blijven niet bezig met repareren? Dit is al de VIERDE keer in een paar maanden dat dit gebeurt. Graag wijs ik u erop dat de schade elke keer een laagje dieper reikt, dus als u hier even wilt ondertekenen dat u zelf verantwoordelijk bent voor eventuele structuurschade, kunnen wij verder kijken. Daar ja. Dank.

Hmm, weinig nieuws voorlopig. Ik zie een wat schrale aanhechting van spieren her en der. Die pezen doen zeker pijn he? Is te zien. En daar, links in het hoekje, krijgt u toch weer een nieuw laagje cellen. Dan nemen we het hele blaas-systeem meteen even mee. Ach weet u: we vervangen het hele slijmvliestraject wel weer, van onder tot boven. Ja, daar kunt u tijdelijk een beetje last van ondervinden. Hee, déze is nieuw: eerder klachten gehad in de keel? Nee zeker? Ziet er ook nieuw uit en kunnen we niet terugvinden in ons systeem. We sturen zo een stucadoortje om de zaak weer glad af te strijken.

Verder kunnen we weinig anders zien dan we al eerder zagen, maar wel erger meneer. Ja, die laagjes cellen verdwijnen inderdáád pas als u stopt met prednison. Ja, dat gaat dan van hop! de vuilnisbak in en wordt uw systeem uit gewerkt. U heeft zeker heel veel dorst? Nou meneer drinkt u dan maar veel. We zijn allemaal wel eens misselijk dus kom kom. Ja, u kunt het inderdaad vergelijken met een gruwelijke kater-des-doods maar dan zonder de drank, ha ha ha. Nee, u kunt niets doen meneer.

[komt met onduidelijk metertje in de hand terug uit het vooronder]
Mogen we u nog even storen? Wij meten uiteraard de milieu-effecten van wat u doet en in de residu-meting ontbreekt één stofje ten opzichte van de vorige keer. U zegt? Om zenuwschade verder te voorkómen zegt u? Dan kan: wij zien inderdaad zenuwschade aan de uiteindes van uw vingers. Lastig te repareren of soms helemaal niet, daar kunnen wij nu niets van zeggen. Wij wijzen u er graag op dat ook dat geheel uw eigen risico is en dat u daarmee wellicht zult moeten leren leven.

Verder bent u af en toe somber zegt u? En dan weer héél erg euforisch? En dat vindt u raar? Meneer, heeft u enig idee wat er allemaal met uw lijf gebeurt en gebeurd is de afgelopen tijd? Ziekte, gif, herstel, gif, herstel? Dacht u nou echt dat dat géén invloed had op de geest? Ha ha ha! Ja, nee, dat denken er wel meer meneer. Maar u weet toch óók dat, eens alles weer vervangen is en de energie weer terugkeert, het zo weer anders kan voelen? Nou dan. Dus niet zo twatten meneer Götz, we zijn verdorie geen mietje en janken doet u maar thuis.

U bent thuis zegt u? Wat grappig, ik ook. Dan ben ik u, en omgekeerd. Wat aardig om in deze vage caleidoscoop van onduidelijke geluiden en gevoelens mijzelf tegen het lijf te lopen. Ik zeg u dit: u bent een zeikerd én keihard voor uzelf. U riekt weerzinwekkend zoet-chemisch. U ziet er niet uit met die kale kop, maar die nieuwe bril compenseert wel weer aardig, ha ha ha. Nou, daar zult u het mee moeten doen. We spreken!”