Harry blijkt onschuldig

Ik had het ook wel gedacht: Kattenkrabziekte was het niet, de antibiotica deden niets. Harry (hierboven op de buik bezien) is dus onschuldig. Het brein – althans, het mijne – is natuurlijk uitstekend in staat te relativeren, en dat is maar goed ook. Anders is elk bobbeltje, elk kuchje en elke hoofdpijn meeteen Het Allerergste dat kan gebeuren. We noemen dat ook wel hypochonder. Daar heb ik vooralsnog geen last van. Er knaagt natuurlijk wel een onzekerheid in je, maar ’s avonds slaap ik prima in via de methode ‘een half uur stilliggen’. En dat werkt. Wel slaap ik meer dan anders. Voorjaarsmoeheid, denk ik. Maar ook die pijnlijke rotbobbel.

Dus met vrolijk gemoed naar de Oncologe in kwestie om te vragen of dat kloteding niet eruit gesneden kan worden. De bobbel werd groter en groter en vooral: steeds pijnlijker. Drukt op zenuwen, tintelhanden, pijn. Vervelend. En zie: ik word ingepland voor een operatie. Sterker nog: ik kon meteen door naar pre-operatief spreekuur en de datum werd gepland. Met enige angst voor verlies van zenuwen in mijn linkerarm (en dus nooit meer gitaarspelen) bereid ik me voor op een dagopname.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.