De aftrap

Iedereen heeft wel eens een opgezette klier en iedereen voelt zich wel eens een tijdje slap of moe of futloos. Dus was ik niet echt gestrest toen ik, ergens begin 2016, eens dacht: kom, laat ik eens naar deze klier laten kijken. Wat zich toen ontrolde heb ik eerder eens op vleesbroek gepost. Dat ging ongeveer zo:

+++

Daar schrik je toch van. Dat je met een vage bobbel in je oksel ’s naar je dokter gaat. Die zegt dat we toch snel een echo moeten laten maken. En dat de echo-man bezorgd kijkt en je op het hart drukt *meteen* een afspraak bij een internist te regelen. Maar dat dat niet eens hoeft omdat je voor je thuis bent al gebeld wordt door je huisarts die zegt dat hij dat al geregeld hééft. Morgen. En dat je vooral niet moet gaan Googelen.

De internist in kwestie blijkt oncoloog. “OK” denk je dan. Die vraagt met spoed, voorrang en toeters en bellen alle mogelijke onderzoeken aan: puncties, bloedonderzoeken, CT scans. ZIt je daar om 7 uur ’s ochtends met een ‘nuchtere maag’ met een bak 1,5 liter lauwe contrastvloeistof in een matgekraste plastic Blokker-schenkkan, en het spul smaakt naar ontwikkelaar met kunstmatige suiker, met een vermoeden van jodium, op een bedje van zwavel. En om 8 uur moet het op zijn. En je mag niet gaan pissen. Probeer dan maar niet te stressen. Je weet natuurlijk dondersgoed waarnaar gezocht wordt. En je voelt de urgentie van die professionals. Je ziet de voorrang die je krijgt.