The importance of being assertive

Als Rotterdammert heb je van nature een grote muil. En als Leyenaar een Leidsche Bek. Daar heb ik in mijn leven flink wat last van gehad – ik ben nog wel eens op m’n muil geslagen of gewoon sociaal uitgekotst én ik ben bovendien volkomen gezagsgestoord – maar ik heb daar ook véél profijt van gehad. En in dit verhaal ook. Ik som het even op:

In het begin van deze episode zou de huisarts een afspraak maken bij de Internisten in Woerden en hoefde ik niets te doen. Zou. Ik ontving per e-mail de cryptische melding ‘Uw Afspraak in Mijngezondheid.net is aangepast’. MijnGezondheid punt Net? Nooit van gehoord. Ik kijken en ja hoor: om binnen te komen graag je DigId invullen. Die had ik zo goed verstopt dat ik ‘m nergens kon vinden. Dus: in blinde paniek het hele huis en alle verschillende computers afstruinen op zoek naar die kut-code – en ‘m vinden! Eens ingelogd in het gehandicapte jaren ’90-systeem aldaar: geen enkele afspraak. Niets. Helemaal 0,0 informatie. Ja, de platte tekst ‘Uw afspraak is gewijzigd’ zonder verdere uitleg. Dus dacht ik: fuck it, dan bel ik gewoon het ziekenhuis. Dat ging ongeveer zo:

“Zuwe Hofpoort”
– “Goedenmiddag, Micha Götz hier. Ik heb een vraag. Ik schijn morgen een afspraak te hebben bij interne en wil graag weten hoe laat ik waar moet zijn…”
“Wat is uw verwijsnummer?”
-“Dat weet ik niet, ik wil alleen…”
“DAN KAN IK NIETS VOOR U DOEN”
-“Ja, maar ik zal toch moeten weten hoe ik…”

Aan de andere kant wordt deze dame nu echt woédend. Volkomen traploos ook. Op mij. Begint met stemverheffing te blaffen wat ik wel niet dénk, zo maar zonder verwijsnummer bellen, en het is toch zeker háár schuld niet, en en en… en op dat moment knapt er iets in me.

“Luistert u eens héél goed mevrouw” onderbreek ik haar getier, mijn stem een octaaf lager, “ik zit hier in een extreem onzekere situatie, ik ben me rot geschrokken en IK WENS ZO NIET TE WOORD TE WORDEN GESTAAN BEGRIJPT U?”. Dat laatste brul ik, meesurfend op de onzekere en frustrerende emotie waarin ik toch al zit. Aderen zwellen sierlijk paars op mijn slapen. Longblaasjes dartelen door de kamer. De Harpij aan de overkant bindt in en verbindt me nijdig door. Daarna is men vriendelijker. Dat was één.

De tweede communicatie-clusterfuck heb ik al eerder beschreven: ik kreeg de slechte uitslag al uren voordat ik hem kreeg. Communicatiefoutje. Oepsie.

De derde dreigde vandaag. Ik werd gebeld voor een PET scan, uit te voeren op de 31ste maart. Beetje zinloos, zei ik, als het Grote Uitslagengesprek op 24 maart is. De dame in kwestie, zo te horen afkomstig uit wat mijn opa ‘De West’ zou noemen, kwam meteen op stoom en begon me af te blaffen. “We zitten vól” brulde ze “Dus u komt maar gewoon”. Inmiddels wat gewend zijnde verzocht ik háár dan deze clusterfuck uit te leggen aan de dienstdoende hematoloog, en anders zou ik het doen. Aan haar de keuze om een behandelplan door de war te schoppen. Met weer: de stem een octaaf lager. En zie: ineens verschijnt daar, als bij toverslag, een leeg plekje in de agenda, op 22 maart. Kijk. Het kán dus wel. Ik reed er zonet heen om zo’n heerlijk flesje “Telebrix” op de halen (klinkt als ontbijtgranen voor bij een kinderprogramma) en daar, in Utrecht achter de balie was men weer poes- en poeslief. Ook die ene donkere dame van minstens 450 kilo.

Het is volgens mij geen onwil maar gewoon te hoge werkdruk dat dit soort gedrag genereert. En pre- post- intra- en andermenstrueel gedrag want sorry dames: het zijn tot nu toe uitsluitend de dames die zich op deze manier onderscheiden. Maar ach: ’t zijn per slot van rekening ook maar mensen. Ik heb leren terugblazen en dat heeft nu al een paar situaties in goede banen geleid.

Maar wat nou als je dat niet kan? Als je van nature ‘ja’ en ‘amen’ knikt als iemand in een witte jas iets zegt? Ik ben ervan overtuigd dat een boel medische onhandigheden zouden kunnen worden voorkómen door alle patiënten op assertiviteitscursus te sturen. Of nee, doe toch maar niet; dan wordt ’t helemáál een zooitje. ’t Lijkt me wel een mooi Zuid-Europees tafereel op te leveren. Daar zou ik me ook wel doorheen vechten, denk ik. Kwestie van grote bek hebben – een Rotterdamse én een Leidsche. En dat voor een Formele Allochtoon.

Planning nu dus:

• Maandag 14 Aannemerij “op den heupen” voor bot dinges
• Dinsdag 22 PET scan voorafgegaan door de héérlijke chemicaliën die je tot je mag nemen (de eerdergenoemde ontwikkelaar)
• Donderdag 24 Samenvatting van alle vindsels, Plan Van Aanpak