Koorddansen
Het moeilijkste van dit gedoe, zijn de vele uren gevuld met niets. Goed dat De Baas eerder belde met de vraag, of ik geen kleine dingetjes wilde doen. Zodra ik weer overzicht heb over mijn agenda ga ik dat zeker doen. In die lege uren loop je over een strak lijntje; hel je teveel naar de ene kant, gaat ’t mentaal mis, teveel naar de andere kant is ook niet goed.
Dat heet dus: tussen hoop en vrees. Het is een permanente tweestrijd in jezelf over alles. Moet ik stilzitten of juist bewegen? Over hoeveel pijn moet je niet zeuren? Welke vorm van ‘lief voor jezelf zijn’ is de handigste – ik beschik namelijk over een breed arsenaal daarvan. Het belangrijkste is stabiel te blijven en niet te gaan flippen. Daar heeft helemaal niemand wat aan en het voegt ook niets toe. De missie is: je voorbereiden op Wat Er Komen Gaat.
Het is natuurlijk nogal wat. Ik betrap me soms erop er veel en veel te makkelijk over te denken, maar ik heb vandaag, in de tuin – de ik heel traag maar vastberaden in de voorjaarsstand heb gezet – op mijn schommelstoel in het zonnetje, met een lekker glas wijn en één peuk zitten wennen aan het idee van een kale kop. Ik speel met de gedachte om ’t even te Photoshoppen om daar speels mee om te gaan. Het is maar een dingetje en, als alles goed komt, groeit dat weer wel weer terug. Maar toch. Daarna keek in in een spiegel naar mijn nog-niet-verlopen hoofd en dacht: kijk nog maar even goed. Als dit over is, zie je er 10 jaar ouder uit.
Verder staat het hele gezin in de voorbereidingsstand. Ik merk dat we veel vaker compleet zijn (hoi Max!) maar dat maakt het ook weer zo ernstig allemaal. Weer die tweespalt. We hebben lange gesprekken over wat er komen gaat, over het voorbereiden daarop, wat er gaat veranderen als ik even helemaal niet meer meedoe, wat we nu al kunnen doen, enzovoort. En het stoppen met roken hoort daarbij. Ik moet nú mijn afhankelijkheid afbouwen, want met een peuk in je hoofd je chemotherapie ondergaan is een voor mij volstrekt onverkoopbaar beeld. Maar ja: kom er maar eens af. Ik denk niet dat ik tijdens de chemo sterk genoeg ben om De Peuk te weerstaan, dus ben ik met hangen en wurgen aan het stoppen. Met hier & daar een zonde, maar ik ben op de goede weg.
Organische paranoia
Maar, zoals mijn moeder altijd zei: “De duivel schijt altijd op dezelfde hoop” en die duivel heeft overduidelijk diarree. Morgenochtend om 08:45 uur word ik verwacht door de Utrechtse aannemerij die een stukje heup gaan claimen, maar mijn vrouw kan me niet brengen: die is echt hartstikke ziek. Hoesten, snot, koorts. Omdat ik niet weet of het een verkoudheid is of Griep én omdat ik niet weet wat de weerbaarheid van mijn weerstand is, houden we even maximale afstand, omzoomd door een wolk van Glorix met vleugjes handsanitizer. Zij is nu zieker dan ik – ik heb gewoon wat pijn en voel me snel moe. Ik heb vanmiddag het keukenblok met Glorix uitgebeten voor de zekerheid. Alles in slow-motion, want energie is er niet echt. Maar over de heupbotdonatie van morgen hoef ik me geen zorgen te maken: gelukkig hebben zelfs wij een netwerk zodat ik morgen een lift heb van een lieve en oude vriend naar het ziekenhuis – en terug, naar ik aanneem.
Maar ik zie het positief: nu kunnen we dit soort ongemak nog hebben en kan ik best even zelf zaken regelen en wat doen. Dus liever nu dan later – en dat geldt eigenlijk voor alles. Ik merk dat ik ongeduldig word. Bring ‘em on!
Lieve Micha als je op een gegeven moment met vragen zit dan kan je altijd met mijn zus Sandra praten – zij is chef de clinique interne geneeskunde hematologie van het Radboud Ziekenhuis en gepromoveerd op die T-cellen. Hou je taai, embrazzo,
Harm
Hee dat is nog eens waardevol! Dank! Ben nu in vertrouwen bij ’t UMC maar er komt vast ooit een vraag die ik heb; die kan ik dan stellen.
Micha, ik schrik me dood. Ik dacht dat het hele verhaal met een sisser was afgelopen! Veel sterkte lieve jongen! Ik denk aan je morgen.
Ha Lien, ja dat was een schijnbeweging waar ik zelf intrapte.
Hi Micha,
Wow wat een verhaal. Knap dat je het zo kan opschrijven. Bij mij is in november een weke delen tumor uit mijn arm verwijderd. Zeer kwaadaardig en kans op terugkeer. Komt slecht 5-10 keer voor per jaar in NL. Eerst 25x bestraling gehad. Ik ben ook in UMC behandeld. Mijn advies voor eventuele volgende operatie vraag naar Dr. Thijs van Dalen. Super chirurg!! Gelukkig geen chemo. Jouw situatie lijkt mij veel ernstiger maar mag ik een advies geven? Geef je over aan de specialisten, hou daar vertrouwen in en blijf positief. Je kan er zelf verder helemaal niets aan doen en/of veranderen. Maar geestelijk kan positiviteit je enorm helpen. Ik ben net klaar met de fysiotherapie en heb misschien 1% functie verlies. De vooruitzichten waren veel slechter. Dus ik ben blij. Heel veel sterkte, succes en positiviteit gewenst!! Gr, Yves
Hi Yves,
Naar ik heb begrepen ben ik behoorlijk behandelbaar – dus dat geeft moed. Iedere kanker is weer anders. Die van mij wordt Botleksgewijs vernietigd. Wel voorbips om te horen dat je functieverlies hebt. Ik heb gister in de tuin even gitaar gespeeld met mijn zoon – ietwat rusty maar ’t ging nog prima.
Goed om te horen dat je weer een level verder bent! De positiviteit houd ik erin. Zo ben ik nou eenmaal. Dank voor de warme woorden!
Hallo jongen,
even nagedacht of ik iets voor je kan betekenen. De volgende suggesties:
1 ik kom je een Montecristo brengen of leer je pijproken om de cigaretten te verjagen.
2 ik neem je gezin mee uit en overtuig ze ervan dat je zo oud zult worden dat je dementer zult worden dan dat Jonathan Swift zich ooit had kunnen voorstellen
3 ik rijd je naar ziekenhuizen en terug
4 ik rijd je op en neer naar Ticino om even te aarden
5 ik laat je me de tering schelden en zeg niks terug
6 ik zeg een gebedje voor je
7 ik leg je uit waarom Bordewijk groter was dan Claus
8 ik vraag je voor een klus (vriendenprijsje)
9 ik ga naar Pecthold om te zeggen dat hij de B-keus was
10 ik kom naar je toe om het over wat anders te hebben.
Kies maar, of verzin zelf wat.
Dikke Peter
Zoals Herman Brood zei, toen de ambtenaar van de Burgerlijke Stand vroeg wat is daarop uw antwoord: “Ja, daar overvalt u mij wel een beetje mee”.
1 ik kom je een Montecristo brengen of leer je pijproken om de cigaretten te verjagen.
> En dan tandvleeskanker zeker. Aan de andere kant: af en toe een heuse sigaar….
4 ik rijd je op en neer naar Ticino om even te aarden
> Aaahh, ik had het ook al bedacht; dáár moet ik op krachten komen. Er brandt nu een kaarsje voor me in de Madonna del Sasso. Dit is geen geintje. Ik moet daarheen.
6 ik zeg een gebedje voor je
> Zie boven. Dat gebeurt al.
7 ik leg je uit waarom Bordewijk groter was dan Claus
> Nergens voor nodig. Bordewijk is een van die pareltjes, een wonder. Ooit herlas ik ‘Bint’. Grootmeesterlijk. Wat een taal, wat een ritme, wat een constructie. Claus is wel viezer, dat dan weer wel.
9 ik ga naar Pecthold om te zeggen dat hij de B-keus was
> Ja, wat zullen we van Mosca, ouwe azijnpisser, zeggen?
10 ik kom naar je toe om het over wat anders te hebben.
> Dat kan natuurlijk altijd. Als het kan. Maar ja: gráág.
Mooi, afgesproken.
Jij stuurt me per mail een dag en tijdstip waarop je je in staat zou kunnen voelen om althans een beetje mee te gaan in wat ik er van vind. Je weet wel, theatraal, pathetisch en luid met meer dan een beetje ‘ik neemt het niet’.
De meeste dagen kan ik wel want al maanden in de zieke wet. Soft-zorg-porno evenwel in vergelijk, maar doe toch een paar voorstellen vanwege jouw zieke betere helft en mijn dokters agenda. En weet je veel heb je last van je eigen onderzoeken.
Laten we dan strategie ontwikkelen voor de omgang met de duivel. De gevonden vorm voor de afsprakenbalie-zorgprofessionals klinkt als een stap in de richting.
Lieve Micha,
Lieve Micha,
Was geschokt om zojuist te lezen dat het toch fout was, het was zo’n lekker verhaaltje; liep vrolijk in het bos, toen even een boze heks maar leefden nog lang en gelukkig..Dat laatste gaat ook gebeuren, maar dat die heks nog veel engere vriendjes erbij haalde maakt het verhaal enger dan nodig om wakker te blijven.. wat schrijf je er briljant over, heb alles geboeid gelezen. Wat een rollercoaster voor jou (en jullie) en ik zal, ondanks dat ik niet echt van het houtje ben, een kaarsje voor je branden (helpt altijd) en heel veel aan je denken. Vorige week met mw. Groenenboom koffie gedronken, in oktober haken we aan bij het docentendiner in Stobbe als ze het allemaal goed vinden en jij gaat mee, met een mooie nieuwe haardos tegen die tijd. Chin up, veel sterkte en liefs,
Daphne
Meneer Gotz,
Bizar. Via fb kom ik op deze site en ik heb alles (hoe netjes!) van begin tot eind gelezen. Hulde voor je manier van schrijven en ook een tien met een griffel voor het omgaan met ‘de situatie’. Alle sterkte! Liefs, Renate
Mevrouw Pauw,
Huldo’s voor je doorzettingsvermogen om erdoorheen te ploeteren. Keurig! ’t Is nogal wat, inmiddels.