Uitzicht

Dat was me het weekendje wel zeg. Ik beken eerlijk dat ik, nadat ik vrijdag het Beste Nieuws Ooit had gehoord, een of twee (3?) glazen teveel heb gedronken. En, zoals dat gaat, dat heb ik dat de dagen erna meteen dubbel en dwars bezuurd. Maar het was ’t me meer dan waard. Voor het eerst echt ontspannen in máánden.

Grijns

Nadat ik het goede nieuws vrijdag dus had gehoord én gedeeld ging ik dan maar stom grijnzend een beetje boodschappen doen  – je moet toch wat. En terwijl mijn telefoon niet ophield te trillen stond ik vrolijk ruim teveel asperges af te wegen en in een kar te smijten want we kregen een Lieve Vriend te eten. Die is nooit in een blijer gezin binnengevallen – zoveel wist ik zeker. Bij de gedachte hieraan, maar ook door de golven van geluksgevoel die over me heen spoelden, wat versterkt werd door het plotseling vrijkomen van véél energie begon ik zomaar onbedaarlijk te schaterlachen. Hard en ruim. Op de groenteafdeling van de Jumbo, met een zak asperges in mijn hand. Ruw gestoord in hun streng-gereformeerde winkelvrede keken mensen mij misprijzend aan. Ik had daar compleet schijt aan. Heerlijker dan heerlijk.

Stoelendans

Zoals ik al had aangestipt, eerder ergens, vinden er op het werk grote veranderingen plaats. Dat zijn normaal gesproken al hectische toestanden, maar daar nam ik – tot vrijdag dus – afstand van omdat het nog helemaal niet duidelijk was of dat voor mij überhaupt wel van belang zou zijn. Maar nu gaat dat dus van belang zijn, en dus toog ik vanochtend naar Hilversum om met De Eindbaas te overleggen. Goed van hem om mij die kans te bieden, goed om gehoord te kunnen worden. Ideeën zat.

Als je, zoals ik, een gevecht op leven en dood voert (laten we gewoon eerijk zijn) dan worden andere zaken een stuk relatiever. Ik ben brood-eerlijk geweest. Gewoon gezegd hoe The World According To Micha in mekaar steekt (en ik heb natuurlijk altijd en universeel gelijk). Want dat vind ik wel zo eerlijk, naar mezelf maar juist ook naar anderen. Zoals ik zei: ‘ik heb toch geen reet te verliezen’.

De nieuwe levenskans die ik krijg wil ik ook omzetten in daden en groei – en dat begint met duidelijkheid naar iedereen. Daar word ik ongetwijfeld niet overal geliefder van, maar dat zij dan zo. Daarna heb ik anderen aldaar zeer uitgebreid gesproken en ik moet zeggen: lékker om weer met de toekomst bezig te zijn, met plannen, met het je het weer vóór je zien, met structuur en met ideeën. Lekker ook om je zo vrij en herboren te voelen om te zeggen wat je denkt – en ook lekker om weer eens te kunnen voelen wat je voelt. Ik heb met al die openheid en eerlijkheid vandaag óf Professionele Zelfmoord Des Doods gepleegd óf een waardevolle investering gedaan in mijn toekomt. Maar ik heb de horizon gezien, geaaid, gevoeld en gekust.

Botlek IV

Zal je altijd zien: begin je je net weer goed te voelen, mag ik overmorgen weer mijn shot gif gaan halen. In mijn geestesoog word ik, met een dwangbuis aan op een steekwagentje de draaideuren van het UMC naar binnen gereden terwijl ik “NEE NEE” wil roepen wat niet lukt omdat er een prop in mijn mond zit. Maar goed: we gaan weer. Ik was gisteren bij de Hematoloog – ik mag hem nu tutoyeren – en hij zag me goed bezig. Kon verder weinig zeggen dan ‘ga zo door’ maar ik kreeg er géén stempeltje bij in mijn schrift. Maar zo voelde het wel. Hij bevestigde overigens mijn vermoeden dat het putje elke ‘ronde’ dieper wordt; je bouwt in de tussentijd niet genoeg Nieuwe Micha op om zo’n chemische klap helemaal te doorstaan – dus bij elke ronde is er minder reserve. En dáárom moet ik me dus vol blijven proppen – voor de moeilijke laatste rondes, als je je reservetank moet gaan aanspreken. Dus over een dag of 10 tref je hier het geweeklaag van iemand die niet snapt hoe hij zich 10 dagen geleden zo goed heeft gevoeld. Welkom in de Wondere Chemowereld. “Wees blij” voegde de arts er nog aan toe, “vroeger kreeg je standaard 8 kuren in plaats van 6”.

Erik van Muispiemel

Ik mag, net als onze Voorheen Hoofdpiet, ook graag schelden en soms ook met de nodige nare, maar liefst wel verdwenen ziektes van vroeger tijden. Paar geslachtsdelen erbij en je bent er. Gewoon op z’n Rotterdams dus. Sommigen gaan daar verder in dan ik. Die moet je dan maximaal eren. Ik heb derhalve besloten om mijn mannen-voorbips-uitsteeksel gedurende de IVe Botlekperiode “Van Muiswinkel” te noemen want welbeschouwd ís dat wat je dan vasthoudt: een K*nkerl*l. Dat zeg overigens niet ik, maar iemand heeft dit blog gehackt. Voor de satire. Of zoiets.