Tijdelijk gesloten

De infectie wie je wist dat zou komen was eindelijk hier. Vannacht werd ik rillend wakker om een uur of 5. Ons is bij het intakegesprek, voor mijn gevoel 300 jaar geleden, op het hart gedrukt om dan metéén contact te zoeken met Toren B5-oost waar het allemaal gebeurt.

De dienstdoende artsen wilden me toch zien. Dus met een rillend lijf om 5 uur ’s ochtends naar een verder lege SEH in Utrecht getuft waar alles maar weer eens gemeten/ afgetapt/ gefotografeerd  is. Uitkomst: geen. Gevolg: Chemo een week opschuiven en provisorisch Antibiotica voor het leuk.

Maar er wordt dan geen enkel risico genomen, viel mij op. ‘Omdat’, aldus de arts, ‘wat u heeft echt ontzettend veel energie vreet wat alles ingewikkelder maakt.’

Op een vreemde manier vond ik dat fijn om te horen. Een soort erkenning of zo. Want ik merk (ook bij mezelf) dat die chemo wordt gezien als een soort tijdelijk ongemak. Er zijn al mensen geweest die mij gingen uiteggen wat ik eigenlijk voel, omdat ze iemand kennen die  ook een keer chemo heeft gehad. En dat viel – in die verhalen dan – altijd reuze mee.

Ik ben bibberen.