Onder de pet
Terwijl ik op mijn woelige chemische zee voortdobber, worstel, weer boven kom en soms even in het zonnetje de warmte pak, is de zee ónder die chemische laag van zichzelf al behoorlijk woelig. Lekker getimed allemaal weer.
De verhaaltjes die je hier leest zijn vaak een light-versie van de rauwe werkelijkheid die eronder ligt. Ik bericht natuurlijk niet over alles omdat er ook nog zoiets is als het privé-domein van anderen. Toch zijn sommige gebeurtenissen moeilijk te plaatsen: aan de ene kant op zichzelf blogwaardig, aan de andere kant gaat het niemand een reet aan. Dus wat moet je dan?
Stel
Stel nou dat bijvoorbeeld je broer verdwijnt. Letterlijk. Dat hij met achterlating van een brief huis & haard & vrouw & kind verlaat en verdampt, meer dan een maand lang. Stel. En stel dat zelfs de politie naar hem op zoek gaat omdat hij vermist is. Hij op geen enkele communicatie reageert. Boze exen bij jou komen klagen. Is dat het vermelden waard? En stel dan dat hij ineens zomaar belt en traploos, uit stand, alsof er niets gebeurd is, begint te ratelen over zijn eigen situatie en je niet één vraag stelt: mag je daar dan boos om worden?
Of stel dat op je werk een revolutie heeft plaatsgevonden en je weet dat er daar een stoelendans gaat ontstaan zodat je – áls je al terugkomt – in een ander bedrijf terugkomt in een andere rol. En dat er niet met jou maar over jou zal worden beslist omdat je er niet bij bent. Stel. En stel dat De Baas je zelf belt om dat te te vertellen maar meteen ook een tip heeft voor je angst om buiten de boot te vallen: ‘je moet gewoon….‘ [edit: De Baas wijst mij erop dat hij dit nooit gezegd kan hebben of bedoeld heeft en dat ik dingen verkeerd geïnterpreteerd heb. Wat de tip wél was ben ik vergeten blijkt. Chemobrain]. Mag je dan – terecht of onterecht – boos worden en zo iemand ‘gewoon’ één dagje chemotherapie en voor één dagje ‘gewoon’ de gevolgen ervan toewensen? Voor zijn referentiekader?
Of stel dat een tante overlijdt die niet geheel toevallig net zo heet als mijn vrouw. Die de ziekte van Kahler had. Die de enige lotgenoot is geweest die ik tot nu toe gesproken heb (dat was overigens een raar gesprek: zij had nauwelijks lucht om te praten en ik, in de aanloop naar Botlek 1 ook niet; kreeg ik allemaal tips van haar hoe daarmee om te gaan, tussen de vele, vele adempauzes door. Toen ik ophing wist ik dat ik haar nooit meer zou spreken. We hebben natuurlijk wel de nodige kanker-grappen gemaakt, toen.) Hoeveel verdriet laat je dan toe in het gezin en in hoeverre betrek je dat op je eigen situatie?
Of stel dat de 3e ronde chemotherapie toch weer een geheel eigen dynamiek blijkt te hebben waarbij je de fysieke aspecten nou wel kent en accepteert maar het mentaal allemaal wat minder gaat, en je niet begrijpt wat nou de onderliggende structuur is. En stel nou dat op die wat mindere mentale structuur alle bovengenoemde (uiteraard volstrekt hypothetische) punten landen binnen één week. Stel.
En stel dat dit een week van de waarheid wordt. De ’tussenscan’ die donderdag wordt gemaakt gaat uitsluitsel geven over de effectiviteit van de chemotherapie; dan blijkt of het werkt of niet, of het allemaal ergens goed voor is geweest tot nu toe en of ik tot de winners of de losers ga behoren. Toch iets dat me meer en meer bezig begint te houden.
Is het dan raar dat ik vannacht wakker lag en werkelijk niet meer wist hoe dat ook alweer ging, inslapen, terwijl ik vermoeider was dan ooit? Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik de enige constante factor ben in een volstrekt chaotische wereld. Een mooi jaren ’50-adagium is: “ik mag niet klagen”. En dat doe ik dan ook niet.
Ach lieverds…wat een heftigheid. ❤️
Zware kost Kaas. En blijven ademen. Al die dingen die gevoeld willen worden, ook als we daar niet zo veel zin an hebben. Keep it up. Mooie blog dit, intens.
Dag maat,
Naarmate we ouder worden ervaren we dat het vertrouwen in de medemens (en het leven i.h.a.) nou niet bepaald een opwaartse spiraal kent. Aan deze ervaring heb ikzelve in de loop van de tijd kunnen/moeten ‘wennen’.
Bij jou gaat dit echter in een wel heel verkorte tijdsversie. En dan ook nog eens op momenten dat je dit helemaal niet kunt gebruiken. Gelukkig ben je sterk man en dit dwingt bij mij veel respect en bewondering af.
Donderdag 26 mei staat met vette kapitalen in mijn ‘agenda’ genoteerd. Hou vol jong !
Adam
ik zei t al eerder life sucks, hou vol Micha, je kan veel aan(blijkt) koester de mooie dingen en mensen om je heen.Sterkte en ook ik kijk vol spanning naar donderdag.In mijn hoofd brand ik een kaarsje!!
Hoi Micha,
Ik kan met grote stelligheid vaststellen dat je stelselmatig je hersenen in stelling brengt om deze stellingnames (of stellingnamen ?) het stellige hoofd te bieden. En dat gaat je lukken !! Ik sta versteld van je . Het komt goed.
Ik merk dat ik eigenlijk boos ben. Lijkt zo oneerlijk en dan ook nog zo oneerlijk in 1 week en dan ook nog zo precies niets eraan kunnen doen.
Ik heb dus ook geen zin om iets opbeurende te schrijven. Omdat ik eigenlijk boos ben.
En jij dat wat mij betreft ook lekker kan zijn.
Hoi 83.117.223.179, misschien kun je iets duidelijker zijn en het maskertje laten vallen? Ik doe niet aan “boos zijn” als het éven kan; dat past niet in mijn mentale fort van positiviteit waaruit in actief alle negativiteit weer. Alleen soms, ja, dan lekt het door. Nooit te lang boos zijn en vooral: nooit onnodig boos zijn!
ce moi, cherie. Valerie 🙂
Nou dat zeg jij nou wel…
Ikzelf heb een aandoening waardoor ik soms dat hele kleine beetje zelfbeheersing wat ik dan heb niet eens kan bewaren. Dat is als tuba spelen bij een fanfare. Helemaal leeg en een hoop kabaal. Ko van Dijk in plaats van Kees Brusse. Rotterdamse blasfemie derbij en uitgeteld in slaap.
Het loeder in mij valt het trouwens op dat de Baas klaarblijkelijk niet de Ondernemer is om de Zaak in eigen hand te houden als Jij net een paar weken absent bent. Voor serieuze revolutie, google op “Hei Pasoep”.
Overigens een hoop rottigheid voor één zo’n schriel kereltje zeg.