Botlek II
Geen nieuws is vaak goed nieuws zegt men en in mijn geval is dat waar. Zojuist is de Tweede Botlek naar binnen gegaan, is er weer koningsgezind gepist en zit ik weer met vreemde koud/warmsensaties te stuiteren van de prednison. We wachten rustig af of de tweede sessie net zo goed uitpakt als de eerste.
Een hele cyclus heb ik er nu opzitten. En die viel me enorm mee. Sterker nog: ik ben in tijden niet zo vrolijk geweest en zo klachten-arm. Ja, het is allemaal fragiel, maar mijn kloosterlijk leven biedt kaders waarbinnen ik me de afgelopen weken gewoon beter ben gaan voelen. Ik ben niet misselijk geweest. Ik ben niet ziek geworden. Ik heb me gesneden en ben ontstekingsloos hersteld. Ik heb me – de afgelopen week – een dag of drie, vier echt geweldig gevoeld – met een dubbele bodem, want dat zou ik de dag erop wel moeten terugbetalen, dacht ik elke dag. Maar die dreun kwam niet. Ik was één dag een beetje moe. Dat wel. Maar jippie dus.
Gitaar met vogels
In de drie weken heb ik het muziekmaken her-ontdekt. Het is, dankzij allerlei techniek, perfect mogelijk om muziek te maken in Logic. In je eentje maar, door de gift die ‘WeTransfer’ heet, ook met anderen. En zoals ik ben, ga ik dan ook zinloos diep de diepte in. Zodat je een zangpartij omzet in iets heel anders, gewoon omdat dat kan. Dan achteroverleunen, denken ‘lachen’ en het weer wegpleuren. Mooi ook dat dat kan. Toch anders dan in de jaren ’80 met je casetterecordertje aan de slag.
Op enig moment was ik bezig een gitaarpartijtje in te spelen, naar de tuin kijkend waarin vogeltjes vogel-dingen deden in van dat twinkelende voorjaarslicht en registreerde zowel het een als het ander volledig. Met het meta-besef erbij dat ik én een partij inspeelde én de vogel-soap in de tuin volgde. De partij was foutloos. Een volmaakte vorm van zen-zijn. Ik was even helemaal duaal. Geweldig gevoel.
Pet
Duaal was ook de eenduidigheid van de zusters vandaag. Het wachten duurde naar UMC-begrippen best lang (20 minuten) maar er was juist vandaag een nieuw computersysteem in gebruik genomen en daardoor liep alles uiteraard mis. Juist. De eerste zuster van dienst vroeg hoe het met me ging en zei, na mijn positieve verhaal, dat ‘de klap nog wel komt hoor’. Ok, bedankt. Gelukkig was ik later weer in handen van de Moederlijke Zuster en die zei weer dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. En overigens: mocht het soms zo zijn, vertel het me dan niet.
En meer dan duaal was het kale-hoofddilemma. Het was al lastig om je haar ik de kliko te zien liggen, maar vooral ook koud en onwennig. Dus daar moet je dan iets mee. Er zijn nogal wat factoren waar je rekening mee moet houden – ga maar na: het moet comfortabel zijn, het moet mijn gezicht en knar beschermen tegen de zon, warmte geven en niet kriebelen. Dat zijn mijn criteria. “Hoed” valt af want dat gaat niet in een leunstoel. De ‘overkant’ kijkt natuurlijk ertegenaan en heeft ook zo z’n voorkeuren. Er zijn veel mensen die veel beter horen dan ik, dus dempende dingen tot over mijn oren (mutsen, wisenten) worden ‘m niet. De smaak-comfortkloof leek onoverbrugbaar. Kom je toch uit op de Britse platte boerenpet, zoals m’n opa die droeg. Eéntje van wol en eentje van linnen is ’t geworden. Ik vind ’t tot nu toe best te hebben. Ook die pet.
Wat een rollercoaster man.
Vind het knap hoe je erin staat.
Hou vol en sterkte met de Koningsdagpis. Grtn Eric
Ha Micha, Welkom bij de club van kale mannen. Het staat je niet slecht ( zag ik op een foto die Gaby op facebook heeft gezet :-). Bij jou komt het haar weer terug toch?
Groet,
Kees
Hé Micha, je staat er sterk in, ik wens je alle kracht die je nodig hebt….Het is een zware strijd, maa rje humeur lijkt me een hele goede strijdmakker! Mijn vrouw is twee jaar geleden in een gelijksoortige situatie gekomen, samen hebben we gestreden en zijn er sterker uitgekomen….Ik wens jou en de jouwen datzelfde! Ik blijf je volgen!
Hi Mich,
Als ik naar je foto kijk roept dat bij mij associaties op van een wielrenner die -tegen zijn eigen verwachtingen in – tóch betrapt is op dope. Gelukkig ben jij het, nog steeds de gein erin houdend en staan jouw medicijnen godthanks niet op de lijst der verbodenen. Het doet me deugd dat je muzikaal actief bent en hier een zeker comfort in vindt. Don’t throw this away; is eigenlijk een overbodige opmerking. Vraagje: zijn er nog vormgevings-prikkels ?
Groet, Ad(am)
Hi Ad – als ik betrapt word op dope is dat omdat ik er nu tjok- en tjokvol mee zit ;-). Vormgeven is iets dat ik eigenlijk al jarenlang elke dag doe dat voelt dus als ‘werk’. Dat is mij met klem afgeraden – ik *moet* dingen doen die (waarde-) vrij zijn. Muziek maken. Cavia’s wurgen.