Biljartbal met een onkruidprobleem

De dag wie je wist dat zou komen was dan eindelijk hier. Op de kop af 14 dagen na de eerste Botlek sta je ineens met bosjes haar in je handen bij het haren wassen. Keurig zoals voorspeld.

Donderdag had ik er bij de arts nog een beetje lacherig over gedaan (’t zit er allemaal nog, hoor!), waarop hij me vaderlijk glimlachend op het hart drukte dat we pas 13 dagen verder waren en het dus de dag erop zou beginnen. En verdomd. Een dag later pakte ik zonder enige moeite plukjes haar van mijn hoofd af. Is toch even slikken.

Ik beken eerlijk dat ik het wegknippen en -scheren een dag heb uitgesteld. Noem me een twat. Je verliest toch iets fundamenteels. Bovendien keek tot nu toe mijn oude, vertrouwd verfomfaaide hoofd mij aan in de spiegel maar vanaf nu zal ik elke keer een beeld zien van Iemand Met Een Ziekte, en dat maakt het toch anders, vermoed ik. Maar goed: wat er nog zat moest er nu dan echt af. En hoe doe je dat eigenlijk?

De dames hier hebben zich mogen uitleven met schaar en tondeuse en de sky was the limit. Ik heb enige hipsterkapsels moeten doorstaan – dikke pret – tot ik het laatste deel symbolisch zelf heb weggehaald. Met mesje 1 zeg maar – dus nog wat stoppelig. Op sommige plekken echter is het haar tot op de huid fanatiek weggehaald door de meisjes waardoor mijn hoofd er nu een beetje uitziet als mijn gras na de winter – daar wat langer en groener, her en der wat dunnere en kale plekken. Een biljartbal met een onkruidprobleem kortom.

Wedergeboorte

Maar conceptueel kan ik er wel mee leven, met dat nieuwe uiterlijk. Ik dacht helemáál geen hoofd over te houden (ik beschouw mijn hoofd als een verzameling feestartikelen: een boel haar, een feestneus, een baard en een bril. Haal je dat allemaal weg, dan blijft er dus niets over dan een soort kale stomp) maar dat viel reuze mee. Ik beschik over een keurige schedel, beetje puntig bovenaan, leuk ook je haarinplant eens goed te kunnen bekijken.

En oh ja: Max had het al zo mooi gezegd. Hij zei dat dit eigenlijk een soort wedergeboorte is. Ga maar na: sinds mijn babytijd was ik nooit meer kaal geweest. Een nieuw begin. Wat een prachtige gedachte, en zo voélt het ook. Het is heel raar om zo’n onbeschermd hoofd te hebben. Je voelt je letterlijk kaal. Alle aanraking is anders en nieuw. Wind op je schedel – een totaal nieuwe sensatie, een volstrekt onbekend gevoel. Dus dat zal even wennen worden. Maar ik vind dat beeld in die spiegel wel grappig en best OK. Hip ook. Beetje militair wel – ik moet steeds maar denken aan Full Metal Jacket.

Gitaar- en andere pret

De ruilgitaar is binnen. Hij is roomwit. Ik heb hem meteen ‘Liberace’ genoemd hoewel ik begrijp dat hele vroege Telecasters ook in deze kleur gemaakt werden. Mooie zware plank, speelt heerlijk, en wat een pret om daarmee muziek op te nemen. We hebben (zo goed als) wéér een Maten-nummer af (er moet nog een tweede stem bij) en zo raakt de voorraad muziek-op-de-plank die daar al jaren lag te verstoffen langzaam leger. Prima. Ik word er ook steeds handiger in. Vanochtend had ik voor de lol ‘even’ een gitaargeluid gemaakt dat me Pink Floydiaans aan deed. Even wat trackjes ingespeeld als backing erbij en een half uur later had ik dit: een stukje replica. Gemaakt met een replica. Tussen 10 en 11 ’s ochtends met een bak koffie erbij. En uitvallend haar – toen nog. Dat gebeurt me nu niet meer.