Altijd spannend, geopereerd worden. Eerder waarschuwde een bevriende neuroloog me voor de risico’s in dat gebied en raadde me aan een vrouwelijke chirurg te regelen – die, zo zei hij, minder last hadden van Alphadominant gedrag en vaak wat voorzichtiger te werk gaan. En een béétje psychonaut verheugt zich op narcose. En dus vertrekken we, op de verjaardag van mijn moeder, door de natte sneeuw naar Woerden om Het Ding eruit te vissen.

Ik ben hier één keer eerder geweest, met een toen 11-jarige Max om hem te laten helpen aan een Frenumpje ergens. You do the math. Mijn bloeddruk blijkt geweldig laag (iets van 126 80) waaruit blijkt dat ik volkomen relaxt ben. Dat ben ik ook. Het sneue operatiehemdje is intens belachelijk. Mijn vrouw  schrijft op mijn arm dat ze voorzichtig moeten zijn.

Dan, stipt op de afgesproken tijd word ik opgehaald om in het voorportaal van de operatieruimte te landen. Daar wordt een kraantje in mijn hand geprikt en krijg ik een stapel héél warme dekens op mijn voeten geparkeerd. En volgt de lange rit naar de zaal, waar een behoorlijk fors team klaar staat. We maken wat grappen, er gaat wat pijnstilling in me en dan dat hete spul in je aderen – en dan wordt het zwart.

Het eerste dat ik merk, is dat de buis uit mijn luchtpijp getrokken wordt en er een kledder slijm op mijn oog landt. Ik til het slijmooglid moeizaam op en zie op de klok recht tegenover me dat het precies 12:00 uur is. Vervolgens hoor ik zusters mopperen over ‘die nieuwe anesthesist’ die teveel pijnstilling zou geven – wat ik niet echt een probleem vind. Integendeel. Ik hoor ze mompelen dat ik Ketamine heb gekregen.  Ze vragen me hoe het gaat. “Pijn” zeg ik en er wordt een zakje 100 mg Tramadol bijgehangen op het staketsel met vloeistoffen boven mijn bed. Dan word ik teruggereden naar de zaal.

Het is een soort merkwaardige energie waarmee je uit een operatie komt. Althans: ik wel. Ik heb natuurlijk de halve drugsvangst van Lowlands door mijn aderen gieren en daar word je overmoedig van. En zeer hongerig, een bijwerking die rokers hebben.

De volgende dag voel ik me alsof er een tank over me heen is gereden.

Iedereen heeft wel eens een opgezette klier en iedereen voelt zich wel eens een tijdje slap of moe of futloos. Dus was ik niet echt gestrest toen ik, ergens begin 2016, eens dacht: kom, laat ik eens naar deze klier laten kijken. Wat zich toen ontrolde heb ik eerder eens op vleesbroek gepost. Dat ging ongeveer zo:

+++

Daar schrik je toch van. Dat je met een vage bobbel in je oksel ’s naar je dokter gaat. Die zegt dat we toch snel een echo moeten laten maken. En dat de echo-man bezorgd kijkt en je op het hart drukt *meteen* een afspraak bij een internist te regelen. Maar dat dat niet eens hoeft omdat je voor je thuis bent al gebeld wordt door je huisarts die zegt dat hij dat al geregeld hééft. Morgen. En dat je vooral niet moet gaan Googelen.

De internist in kwestie blijkt oncoloog. “OK” denk je dan. Die vraagt met spoed, voorrang en toeters en bellen alle mogelijke onderzoeken aan: puncties, bloedonderzoeken, CT scans. ZIt je daar om 7 uur ’s ochtends met een ‘nuchtere maag’ met een bak 1,5 liter lauwe contrastvloeistof in een matgekraste plastic Blokker-schenkkan, en het spul smaakt naar ontwikkelaar met kunstmatige suiker, met een vermoeden van jodium, op een bedje van zwavel. En om 8 uur moet het op zijn. En je mag niet gaan pissen. Probeer dan maar niet te stressen. Je weet natuurlijk dondersgoed waarnaar gezocht wordt. En je voelt de urgentie van die professionals. Je ziet de voorrang die je krijgt.