De afgelopen week ben ik mijn hopelijk laatste putje begonnen te incasseren op zo’n beetje de mooiste plek waar ik ooit geweest ben, op 1370m hoogte, in een verlaten dal ergens in hoog Ticino. En zo veel snoeiharde natuurporno maakt werkelijk alles draaglijk; was er ook nog een been afgezet zonder verdoving, had ik gevraagd of de dienstdoende slagers uit mijn beeld konden stappen.

Het vakantiehuisje dat we hadden uitgezocht voordat ik mijn vrolijkstemmende diagnose kreeg lag op een plek die we op verlatenheid hadden uitgezocht. Om er te komen dien je 40 minuten over een deels onverharde enkelbaans weg van 400 meter (Malvaglia) naar 1400 meter (Dagro) te slingeren, langs best enge ravijnen en zonder enge vorm van vangrail of ander modern gemak. Van tevoren had de reis erheen nogal wat voeten in de aarde gehad: overeind blijven, planning halen, sterk genoeg zijn. We zijn er in tweeën heen gereden om een prednisoneus uitrazend lijf niet over te belasten. Gelukt. Tweede missie: NIET ZIEK WORDEN. Want midden in de nacht die weg naar beneden racen (de instructie is namelijk: bij koorts onmiddellijk een ziekenhuis vinden) leek niemand een fijn idee. Dat de kinderen ziek uit de trein stapten waarmee ze gekomen waren (keelontsteking, verkouden) leek dus een Russische roulette die we hebben afgewend in zeeën van antibiotica, handsanitizer en Dettol-doekjes. En daarna was het wachten op de put – en de diepte en de breedte ervan.

Feest

De dag dat we aankwamen was het feest in het dorpje, omdat de kabelbaan erheen na een aantal jaar crisis weer in ere hersteld was: reden voor veel gelooide boeren uit het hele dal (alle 50) aan schragentafels aan te schuiven met Ticinese, Italiaans aandoende hoempamuziek erbij en een mis in het kerkje van – ik overdrijf dit niet – 6 bij 6 meter. De omgeving daar is totaal overweldigend. Je kijkt van de zuidkant aan tegen de bergkam die onder meer het Rheinwaldhorn en zo nog wat 3000-ers aaneen rijgt, die eeuwig besneeuwd is en waarvan je weet dat aan de achterkant de Rijn begint die, zoals bekend, als bijna-einddoel heeft om door Bodegraven te stromen, waarmee ik een soort van bijna thuis was. Op de voorgrond wat van die alpenweides met orchideeën, lelies en wat niet al, achteloos woekerend in een ontploffing van kleur en vorm.

man-met-hoed

Er is daar volop gewandeld en zelfs ik heb de eerste dagen nog een beetje mee kunnen doen. En daarna was de koek op en ben ik mijn eigen ritme gaan draaien. Geen enkel probleem; dat uitzicht went nooit omdat het steeds mee-verandert met het licht en het weer. Laat mij dus maar in vrede incasseren, slenterend tussen de huisjes waarvan je niet weet of ze tweehonderd of vijfhonderd jaar oud zijn.

Hoogtestage

Wel interessant is het om het effect te merken van het wegbeuken van je zuurstoftransportsysteem op 1400 meter hoogte. Waar ik normaal altijd al wat kortademig was was dit op de putje-der-putjesdag echt lachwekkend; na vijf stappen voelde het alsof ik de Mount Everest zonder zuurstof beklom. Maar aan de andere kant is dit misschien een heel slimme manier geweest om juist sneller aan te sterken; de zuivere berglucht, het water uit het dorpspompje, de eindeloze bloemenzee op de alpenweides, de zon, het buiten-zijn: beter kan volgens mij niet.

Dagro_03

En zie: het is goed gegaan. Nu zijn we weer in de bewoonde wereld, er is weer WiFi en mensen en ik doe het nog. Nog niet aan de teergeliefde stenen tafel aan de wijn – da’s nog te vroeg, maar mét uitzicht op het Lago Maggiore. Morgen ga ik het kaarsje bekijken dat voor me brandt in de Madonna del Sasso.

9 antwoorden
  1. Ann
    Ann zegt:

    Wat fijn dat je weer kunt genieten Micha in die prachtige omgeving en zo mooi ook weer onder woorden gebracht. Liefs voor jullie! Gerard en Ann

    Beantwoorden
  2. Hans Tielkemeijer
    Hans Tielkemeijer zegt:

    Hi Micha,
    Long time, no see! Niet zo gek, want ik wist niet waar je was gebleven. Nu wel. En je bent er nog! Hetgeen een mooie status is. Houden zo! En zo te lezen ben je dat ook van plan.
    Nu ik je weer heb gevonden, weliswaar digitaal, kan ik je volgen en daar ben ik blij mee.
    Ik wens je het beste wat mogelijk is! Keep in touch 🙂
    Hartelijke groet, geniet van elke mooie plek,
    Hans

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.