Het onderbewustzijn pruttelt natuurlijk altijd door. In je hoofd draai je steeds weer de film af van de woorden die gezegd zijn en je probeert rustig te blijven: Door binge Time-Team te kijken (over vergankelijkheid gesproken) bijvoorbeeld. En de pijn: begint de rechterkant nou ook mee te doen? Of is dat psychisch? Zondag zou ik nog wat werk afmaken, maar het gaat gewoon echt niet; ik kan mijn linkerhand nauwelijks besturen van de pijn. Ik moet de handdoek in de ring gooien, en licht mijn werk met een bezwaard gemoed in: voor de klant moet Plan B bedacht worden. Nog nooit eerder won mijn lijf het van mijn geest. Ik schrijf op mijn tandvlees een briefing voor mijn collega’s, en ik vind dat oprecht kut. Maandag kan ik niet veel maar besluit ik vrolijk te gaan slapen en dat er niets aan de hand zal zijn. En dat dat dinsdag bevestigd zal worden. Dinsdag is de grote uitslagdag. Dan hoor ik wat voor paasei eruit gevist is.

Terwijl ik dinsdagochtend zit te wachten tot de pijnstillers inslaan gaat de telefoon. Het blijkt het UMC in Utrecht. Een mevrouw begint te ratelen “Ja, goedemorgen, Hematologie hier, u bent dus doorverwezen naar ons vanuit Woerden, en ik wilde graag…” Ik onderbreek haar en zeg van niets te weten. Dat ik pas vanmiddag een afspraak met de oncoloog heb. Het wordt stil aan de overkant. “Oh, sorry…” hoor ik en er wordt opgelegd.

Nu wordt het een tombola in mijn hoofd. Hematologie. Ik zoek het voor de zekerheid even op en accepteer het onacceptabele. Er ontstaat chaos in mijn brein. Het is nu 11 uur, ik ben alleen. Hoe laat zou ik in Woerden zijn? Ik verkijk me op mijn agenda en speer, alsof de duivel mij op de hielen zit, naar Woerden om daar een uur te vroeg aan te komen. Toch word ik aangemeld. En krijg ik het slechtnieuwsgesprek, dat ik koel en gelaten tot me neem. Ik wist het natuurlijk al door de fout van ’t UMC. Hier scheiden de wegen van de Woerdense oncoloog en ik. It’s out of her hands. De zomervakantie in de eenzame berghut in Tessin kan ik vergeten zegt ze. In ‘het beste geval’ krijg ik Chemotherapie, en dat sloopt je.

Ik bel mijn zoon, ik bel mijn vrouw. Dit is kut. Een Anaplastisch Lymfoom T-cel type. Mijn huisarts belt me en noemt het de ‘Witte Raaf’ onder de lymfomen; je weet dat ze bestaan en je ziet ze nooit. Of dat een voor- of een nadeel is weet ik niet. Hij ook niet.

Het gezin verzoek ik sterk te zijn. Er wordt gehuild. De aanpak is, dat we elke fase gewoon 1 op 1 aangaan en niet verder kijken dan dat. Eerst moet maar eens uitgezocht worden waar het allemaal zit, wat het is, en wat er te doen is. En meer kun je niet doen. Ja: moed houden, lief zijn voor jezelf en proberen mentaal op de been te blijven. Ik probeer zoveel mogelijk mensen op de hoogte te stellen, wat als nadeel heeft dat je je-le-maal platgebeld wordt en keer op keer het verhaal moet vertellen – daarom ook dit blog. Want het elke keer weer oprakelen van het verhaal is precies wat ik niet wil – ik wil mijn geest een andere kant op sturen, vermaken en niet monomaan met m’n lymfoom bezig laten zijn.

Donderdag 08:30 naar hematologie. Dan waarschijnlijk een stappenplan met daarin nucleair onderzoek, bot- en beenmergpuncties. En kijken hoe ver en hoe erg het is.

 

9 antwoorden
  1. marian humme
    marian humme zegt:

    Inderdaad geest naar t mooie.En hopelijk goed te behandelen.Mijn zwager had t ook en is, na een zwaar jaar, weer helemaal beter. Dus het kan.
    heel veel sterkte allemaal en je weet we wonen vlakbij dus als je er iets nodig is weet je ons te vinden

    Hug ook van Maarten en de kids

    Beantwoorden
  2. ad(am)
    ad(am) zegt:

    Dag lieve Micha,

    Godverdomme man. Don’t give up ! Goed van je, jouw blog en razend knap dat je dit tóch op z’n Micha’s zo vorm en inhoud weet te geven. Op de een of andere manier kan het je ook helpen om ‘scherp’ te blijven.
    Het comment van Marian biedt in ieder geval – geen valse – hoop.
    Heel, heel, veel sterkte en kracht voor jou en je gezin.
    Denk aan je en laat het morgen zo veel mogelijk “meezitten”.

    Een hele stevige hug van Ad(am) en een dikke kus van Phebe

    Beantwoorden
  3. Rachel
    Rachel zegt:

    Lieve Micha,

    Wat een klote nieuws! Hoe oneerlijk… Ik wens jullie alle kracht en sterkte de komende tijd. Jullie als gezin zijn zo vol liefde dat jullie daar hopelijk veel kracht uit kunnen putten om samen dit gevecht aan te gaan. Veel liefs, Rachel

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.